به گزارش پارسینه، در دشت‌های بکر آلاسکا، رزمایشی با حضور پهپادهای یک‌بارمصرف برگزار شد که هدف آن آزمایش توانمندی‌های نوین ارتش آمریکا در جنگ پهپادی بود. اما شکست‌های پی‌درپی پرتاب‌ها، سقوط‌ها، و خطاهای ناوبری نشان داد که فاصله واشنگتن در حوزه پهپادها با رقبایی چون چین و روسیه در این حوزه همچنان قابل توجه است.
پهپادهایی که در این رزمایش حضور داشتند، توسط شرکت‌هایی توسعه یافته‌اند که تحت حمایت مالی واحد نوآوری دفاعی (DIU) وزارت دفاع آمریکا هستند. این برنامه در تلاش است تا با کمک پیمانکاران فناوری دفاعی، تجهیزات لازم را برای نبردهای مدرن فراهم سازد.
وزیر دفاع «پیت هگست» نیز در پیامی ویدئویی ضمن تأیید عقب‌ماندگی ایالات متحده، از کاغذبازی‌های بوروکراتیک و سیاست‌های قدیمی انتقاد کرد و گفت: «در حالی که دشمنان ما میلیون‌ها پهپاد ارزان‌قیمت تولید کرده‌اند، ما همچنان درگیر فرایندهای تأیید سخت‌گیرانه هستیم.»
این سخنان پس از امضای یک فرمان اجرایی از سوی رئیس‌جمهور ترامپ منتشر شد که تحت عنوان «رها کردن تسلط پهپادی آمریکا» شناخته می‌شود. این فرمان خواستار تسهیل مجوزدهی برای شرکت‌های آمریکایی و محافظت از زنجیره تأمین در برابر «نفوذ خارجی غیرضروری» شده است.
اگرچه آمریکا پیشرو توسعه پهپادهای پیچیده و پرهزینه‌ای چون «پرداتور» و «ریپر» بوده، اما میدان‌های نبرد امروز عمدتاً به پهپادهای سبک، کوچک و ارزان مجهز شده‌اند. ابزارهایی که اغلب با قطعات چینی تولید می‌شوند و کارایی خیره‌کننده‌ای در میدان جنگ دارند.
نمونه بارز آن، جنگ اوکراین است؛ جایی که نیروهای اوکراینی توانستند با تغییراتی مرگبار بر پهپاد تفریحی چینی «ماویک» ساخت شرکت DJI، ارتش روسیه را متوقف کنند. این پهپادها، با قیمتی بین 300 تا 5000 دلار، اکنون به سلاحی کلیدی در نبردهای مدرن تبدیل شده‌اند.
شرکت DJI که مقر آن در شنژن چین است، حدود 70 درصد بازار جهانی پهپادهای غیرنظامی را در اختیار دارد و طبق تخمین‌ها، سالانه میلیون‌ها دستگاه تولید می‌کند؛ ظرفیتی که صد برابر بیشتر از هر تولیدکننده آمریکایی است. قوانین آمریکا اگرچه خرید محصولات DJI را برای ارتش ممنوع کرده‌اند، اما هنوز نفوذ این شرکت در بازار آمریکا چشم‌گیر است.
«بابی ساکاکی»، مدیرعامل شرکت مشاوره UAS NEXUS، می‌گوید: «هیچ شرکتی حتی به گرد پای DJI نمی‌رسد؛ این شرکت ظرفیتی دارد که هیچ تولیدکننده آمریکایی نمی‌تواند با آن رقابت کند.»
پهپادهای آمریکایی؛ رقابت ناتمام با غول چینی در میدان نبرد
اما ایجاد چنین صنعتی در داخل ایالات متحده، نیازمند سرمایه‌گذاری سنگین و زمان‌بر است. در ماه‌های اخیر، سرمایه‌گذاران حوزه فناوری مانند «پیتر تیل» بیش از یک میلیارد دلار در شرکت‌هایی چون «اندوریل اینداستریز» که متخصص در سیستم‌های خودمختار دفاعی هستند. سرمایه‌گذاری کرده‌اند. «دونالد ترامپ جونیور» نیز به هیئت‌مدیره شرکت «آن‌یوژوال ماشینز» پیوسته که از تولیدکنندگان پهپادهای آمریکایی محسوب می‌شود.
طبق اعلام انجمن بین‌المللی سیستم‌های بدون سرنشین، حدود 500 شرکت در آمریکا پهپاد تولید می‌کنند، اما مجموع تولید سالانه آن‌ها کمتر از 100,000 دستگاه است. اغلب این شرکت‌ها استارتاپ‌هایی هستند که هنوز تجربه تولید انبوه ندارند و برای جلب توجه ارتش رقابت سنگینی را آغاز کرده‌اند.
«ناتان اکلبرگر»، رئیس انجمن ملی پهپاد آمریکا، در اشاره‌ای صریح گفت: «همه دنبال همان قرارداد بزرگ ارتش هستند؛ یک چک میلیارد دلاری و استراحت در جزیره‌ای برای بازنشستگی.»
اما تمرین اخیر پهپادی در آلاسکا نشان داد که رسیدن به چنین هدفی با چالش‌های جدی روبه‌رو است. چهار شرکت منتخب از میان بیش از 100 متقاضی، نمونه‌های اولیه پهپادهای دوربرد خود را برای آزمایش در محیطی دشوار به‌کار گرفتند—پهپادهایی که باید بدون GPS و اپراتور انسانی، هدف مشخصی را شناسایی و نابود می‌کردند.
استارتاپ «دراگون» با مشکلات ناوبری و موتوری مواجه شد، اما در روز پایانی توانست یک خودروی زرهی M113 را شناسایی و با شیرجه به آن برخورد کند. گرچه این هدف از قبل تعیین نشده بود، ولی برخورد موفقیت‌آمیز تلقی شد.
شرکت «ایرووایرونمنت» عملکرد ضعیف‌تری داشت؛ پهپادهایش در پرتاب شکست خوردند، یکی به کوه برخورد کرد و دیگری به‌طور خطرناک نزدیک به سربازان سقوط کرد. تنها یکی از پهپادهایش با کمک GPS به هدف رسید، اما هیچ‌کدام در حالت خودمختار موفق به برخورد نشدند.
این تمرین‌ها از سوی واحد نوآوری دفاعی وزارت دفاع سازمان‌دهی شده‌اند تا مسیر تولید پهپادهای نیمه‌خودمختار مجهز به هوش مصنوعی را هموار کنند؛ پهپادهایی که می‌توانند اهدافی مانند تانک‌های دشمن را حتی در صورت قطع ارتباط با اپراتور انسانی شناسایی و نابود کنند.
«ترنت امنکر»، مدیر این واحد، تصریح کرد: «بله، ما به چنین قابلیتی نیاز داریم. اما واقعیت این است که هنوز چالش‌های فنی بزرگی پیشرو داریم و همه‌چیز طبق انتظار پیش نرفته است.»
در همین رزمایش، سربازان گردان جنگ الکترونیکی لشکر یازدهم هوابرد ارتش نیز با مشکلات تجهیزات مواجه شدند. دستگاه‌های پارازیت‌انداز الکترونیکی آن‌ها که برای اخلال در ارتباطات پهپادها طراحی شده بودند به‌دلیل قدمت و ضعف عملکرد، تقریباً بی‌اثر ظاهر شدند و موفق به خنثی‌سازی پهپادهای آزمایشی نشدند.
در جریان تمرین پهپادی اخیر در پایگاه یوکن واقع در جنوب فیربنکس آلاسکا، سربازان آمریکایی تلاش داشتند با تجهیزات ضدپهپاد، مانع عملیات پهپادهای آزمایشی شوند؛ اما بسیاری از ابزارها کارایی لازم را نداشتند. کوله‌پشتی‌های ضدپهپاد جدید بی‌اثر باقی ماندند، و دستگاه بزرگ «درون‌باستر» شبیه به تفنگی از فیلم «شکارچیان روح» بدون استفاده ماند. یکی از سربازان گفت: «این چیز هیچ‌وقت کار نکرد.»
با این‌حال، سربازان در روزهای آخر تمرین پیشرفت کردند. آن‌ها موفق شدند برخی از تجهیزات پارازیت‌انداز را به‌طور مؤثر به‌کار گیرند. جعبه‌ای به نام «ماگپای» عملکرد قابل‌توجهی داشت، اما فرمانده لشکر یازدهم هوابرد، سرهنگ اسکات اسمیت، اذعان کرد: «تجهیزات ما هنوز تأثیر کافی بر فناوری‌های جدید ندارند. ما برای جنگی که در آن پهپادها حضور دارند، آماده نیستیم.»
مشاور صنعت پهپاد، کریس بونزاگنی، نیز با اشاره به تجربیات اوکراین گفت بسیاری از پهپادهایی که آمریکا ابتدا به اوکراین تحویل داده بود، به‌دلیل قدیمی بودن یا ضعف در برابر اخلال‌های روسیه، مؤثر واقع نشدند. او افزود: «در اوکراین، شرکت‌ها در کنار سربازان هستند؛ می‌بینند چه چیزی جواب می‌دهد و چه چیزی نه. چیزی که آمریکایی‌ها هنوز تجربه نکرده‌اند.»
محدودیت‌های قانونی در استفاده از سیگنال‌های مختل‌کننده باعث شد تمرین فقط در منطقه یوکن انجام شود؛ چراکه این امواج می‌توانند برای هواپیماهای غیرنظامی، موبایل‌ها و رادیوها خطرناک باشند.
در میان این رزمایش، یک پهپاد ساخت شرکت آمریکایی «نروس» با عملکرد چشمگیرش در برابر پارازیت‌ها توجه زیادی را به‌خود جلب کرد. «آرچر»—کوادکوپتری کوتاه‌برد و کوچک—با وجود تلاش سربازان برای اختلال در عملکرد آن، توانست حدود 10 فوت بالای سر آن‌ها شناور بماند و با تغییر فرکانس‌های رادیویی از اختلالات فرار کند. پهپاد در حین پرواز ظرفی از مربای توت‌فرنگی حمل می‌کرد؛ شوخی نمادین از «سورن مونرو-اندرسون»، مدیرعامل 22ساله شرکت که با کنترلری شبیه بازی‌های ویدیویی آن را هدایت می‌کرد.
شرکت نروس امسال حدود 6,000 دستگاه از این پهپاد را به اوکراین ارسال کرده و برخی مقامات نظامی آن را جایگزین مناسب برند چینی DJI دانسته‌اند. مدل آرچر با قیمت تقریبی 2,000 دلار، یکی از مقرون‌به‌صرفه‌ترین نمونه‌های آمریکایی است؛ اما هنوز ظرفیت تولید پایینی دارد و کارخانه با 15 کارگر، فقط 1,500 دستگاه در ماه مونتاژ می‌کند.
مونرو-اندرسون، که پیش‌تر مسابقه‌دهنده پهپاد بوده، اعلام کرده قصد دارد کارخانه‌ای با ظرفیت تولید سالانه یک میلیون دستگاه بسازد تا با DJI رقابت کند؛ شرکتی که با تولید میلیون‌ها دستگاه در سال، بازار جهانی پهپادهای تجاری را در اختیار دارد. او گفت: «DJI از هر شرکت دیگری در جهان بهتر است. به همین دلیل کاری که ما انجام می‌دهیم حیاتی است.»
.gif)
0 دیدگاه